Sakatlayan Kapitalizm ve Sakatlığına Tapan Narsist İnsan

Sakatlayan Kapitalizm ve Sakatlığına Tapan Narsist İnsan

            Sakatlık çalışmaları genellikle sakatların demografik özelliklerini, işgücüne katılım oranlarını, eğitimsel durumlarını, toplumsal entegrasyonunu yada ekonomik alanda yoksulluk- açlık sınırında oluşları hakkında veri ve ek bilgileri içerir. Sakatlığın oluş nedenleri, sakatlığa karşı sergilenen tutum, davranış ve istatistikler yine inceleme konusudur. Ne var ki bu çözümlemeler, sakatlık alanında geleneksel Ortodoks çalışmalara tekabül eder. Çünkü bu çalışmalar  kapitalizmin sosyal devlet anlayışının  Keynezyen ekonomik politikalarında vücut bulan formel alanın sosyo-ekonomik sorunlarını kapsar. Oysa günümüzde formel alanın paradigmaları sorunlu olduğu iddia edilerek küresel sermaye tarafından işlevsiz hale getirilir. Böylece devletin müdahalesiyle uygulanan sosyal politikalar küreselleşmeyle birlikte muğlak ve keyfi kurallara göre egemen sınıfın talepleri doğrultusunda yürütülür. Kapitalist sistem, küreselleşme aracılığıyla modernizmden postmodernizme, fordizmden postfordizme  yeniden işi ve emeği örgütlemesi,  toplumsal ilişkileri düzenlemesi, yeni bir kültürün ve dilin  ideolojisini inşa etmesiyle  sosyal devlet anlayışının geleneksel yapılarını etkisiz kılmıştır.  Bu çerçevede toplumsal bir sorun olan  sakatlık alanı da sivil toplum örgütlerinin   hayırseverlik (filantropi) politikalarına terk edilmiştir. Yani yasal düzenlemelerden sorumlu olan sosyal devlet anlayışı yerine hayırsever kurumlar devreye sokularak hak aramalar geçersiz kılınmaya çalışılmıştır. Sosyal politikaların yerini hayırseverlik ve gönüllülük ilkeleriyle hareket eden informel alana bırakması insanı daha öngörülemez bir yaşamla karşı karşıya bırakmıştır. Aslında gerçek şudur; kapitalizmin piyasa koşullarına bağlı mekanizmalarıyla insanın emeğine yabancılaştırılması sistemin doğasından kaynaklanmaktadır. Sistemin açmazlarını gidermede karar mekanizması olan finansal sermayeyle gelişen küreselleşmenin ortaya çıkardığı esnek çalışma koşulları ve toplumsal örgütlenmeleri sınırlayan yapısıyla beraber hat safhaya ulaşan bu yabancılaşma güvencesiz bir yaşamı zorunlu hale getirir.

            Bedensel sakatlığı olan bireye özgü patolojik durum ile kapitalizmin hastalığı “yabancılaşma” özdeşleştirilebilinir mi? Yani bu kavram bedensel sakatlıkla ilişkilendirilebilir mi?  Toplumsal bir yaratı olan sakatlığın anlamının bedenden kültür alanına kayması; kapitalist üretim tarzıyla ortaya çıkan yabancılaşma ile açıklanabilir mi?